یک سبد شعر و غزل

تمام مدت فکر کرده بودم که باید از کجا بنویسم و چه بگویم دلم  پر بود از روز های بیست سالگی که گاهی بلند بلند خندیده بودم و روزهایی را که های های گریه کرده بودم. دلتنگ بودم اما میخواستم که خوشحال باشم و انرژی ببخشم گاهی فکر میکنم جابجایی من بخاطر دانشگاه فقط وسیله بود تا به این بُعد از وجودم  پی ببرم  تمام زندگی ام بخاطرش تغییر کرده بود اما خودش  چه؟ با سرعت و بیصدا در حال گذر بود! انگار نه انگار که مسبب همه ی این حالات درونی ام او بوده! گستاخ ِ بی ادب! دلم برای شازی بصورت عجیبی تنگ شده و این روز ها نبودش در خانه به شدت حس میشود  حالا مامان نشسته است و بینابی یک سبد شعر و غزل ...

آهای فلک که گردنت از هممون بلند تره

به ما که خسته ایم بگو خونه ی باهار کدوم وره؟

یک سبد شعر و غزل ...

ماه رمضون هیچ خوبیی که نداشته باشه لااقل یه خوبیه خیلی خوب داره! و اون اینه که اول صبح ها به جای استنشاق هوای تازه مجبور نیستم کله پزی های در گاراج(ژ) رو تحمل کنم!

یک سبد شعر و غزل ...

جدیدا به دو دسته از آدم ها خیلی فکر میکنم دسته اول همان بادی به هر جهت ها هستند که تنها منتظر یک حادثه یا خبر ولو ناچیز یا مهم هستند دسته دوم همان نمره بگیر های سرکلاس که باچندتا مدرک و کار و درآمد دوباره تصمیم به درس خواندن میگیرند. گروه اول همیشه منتظر یک خبر جدید هستند از تحریم آجیل نخوردن های سفره ی عید بگیر تا همین اخبار رایج کمبود آب این افراد سریع شروع میکنند  به رسانه سازی و اداهای روشن فکرمآبانه که ما هم به فکر فلان گروه یا طبقه ایی که همیشه محروم بوده اند هستیم که اگر دولت،دولت نیست و صدای این افراد به گوش کسی نمی رسد ماصدای این ها را به دنیا می یک سبد شعر و غزل ...

دلم به بوی تو آغشته است سپیده دمان کلمات سرگردان برمی خیزند و خواب آلوده , دهان مرا می‌جویند  تا از تو سخن بگویم  کجای جهان رفته‌ای نشان قدم هایت چون دان پرندگان همه سویی ریخته است باز نمی‌گردی، می‌دانم و شعر چون گنجشک بخارآلودی بر بام زمستانی به پاره یخی بدل خواهد شد... «شمش لنگرودی» یک سبد شعر و غزل ...

تو یکی از همین شبای بیست و یک سالگی که یهو حس کرده بودم بزرگ شدم ،حس کرده بودم باید واقعیت ها رو همونجوری که هست بپذیرم توی دلم چنگ میزدم  به روزگار که آخه لعنتی کجا سرناسازگاری باهات داشتم که الان خفتم کردی؟کجا بهت غر زده بودم که ولم کنی حالا اما اینجوری سفت وسخت چسبیدی بهم، تو یکی از همین شبای بیست و یک سالگی که حس کرده بودم بسته شدم به آرام بخش های گاه و بیگاه دکترا فکرکرده بودم که چی شد یهو همه چی بهم ریخت؟چی شد یهو که خودمو باختم به این استرس لعنتی؟چی شد که یهو حوصلم ته کشید؟ دیگه حوصله ی حرف زدن نداشتم حرف زدن که هیچ حتی حال فکر کردن برام نمونده بود یک سبد شعر و غزل ...